Στους πονηρούς πολιτευτές που καλοπιάνουν με μνημεία και μουσεία τους ηρωικούς φυλακισμένους και εξόριστους του Άη-Στράτη και της Μακρονήσου αφιερώνουμε το μοναδικό ποίημα (πικραμένη αγωνιστική και ελπιδοφόρα κραυγή) του Αντώνη Πρωτοπάτση που γράφτηκε για τα "Δεκεμβριανά".
Νύχτα βαθιά λάδι σταλιά δε μένει
Στο λύχνο μας αργεί να φέξει... αργεί...
Μα εμείς την καρτερούμε την αυγή,
Ακοίμητοι, χλωμοί, αποφασισμένοι.
Έλεος δεν τάζει ουδέ ζητά η σφιγμένη
Καρδιά μας. Ναι, στη γνώριμη μας γη
Μόνο από μας θε νάβρουνε στοργή
Μ΄ιδρώτα κ΄αίμα θάνε κερδισμένη.
Με λόγια πια κανείς δε μας μεθά:
Δος μου ζωή, στον ήλιο μοίρα δος μου.
Κι αν κακία περίσσεψε του κόσμου,
Περίσσια και του κόσμου τ΄αγαθά.
Πολύ πάρα πολύ χύθηκε το αίμα.
Δε θα το πνίξει, θα πνιγεί το ψέμα.
08-12-1944
Α. Πρωτοπάτσης
Αυτό το ανέκδοτο ποιήμα του Α. Πρωτοπάτση δημοσιεύτηκε χωρίς τίτλο στα "Αιολικά Γράμματα" του Γιώργου Δουβαλέτα μέσα στη Δικτακτορία.
Δ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου