Σε συνέχεια παλαιότερης ανάρτησής μας για τη θεατρική παράσταση το "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κινήματος" παραθέτουμε την παρακάτω κριτική από τη ΘΥΜΕΛΗ:
"Στο «Θέατρο της Άνοιξης» φιλοξενείται το τόλμημα του νεοσύστατου θιάσου «Υποβολέας», να θεατροποιήσει το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Μαρξ, με τίτλο «Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κινήματος», σε μετάφραση, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Ελενας Πατρικίου.
Παράδοξο και άκρως ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Το ακούς και κουμπώνεσαι ...στους καιρούς που ζούμε. Αναρωτιέσαι (όπως και η υπογράφουσα):
ποιες οι προθέσεις του; Γιατί επέλεξε ένα μη θεατρικό κείμενο, γραμμένο από τον Μαρξ πριν από 160 χρόνια, και μάλιστα ένα τόσο καραμπινάτα ...κομμουνιστικό κείμενο; Μια εξήγηση είναι ότι εσχάτως έγιναν «μόδα» τα μαρξικά κείμενα. Τα διαβάζουν και αντίπαλοι του μαρξισμού (αυτοί, βέβαια, ανέκαθεν τα μελετούσαν).
Σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα ένας «πρωτοποριακός», όπως χαρακτηρίζεται, γερμανικός θίασος ανέβασε μια παράσταση με το «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Η μαρξική σκέψη συγκίνησε, συγκινεί, θα συγκινεί την ψυχή και θα διεγείρει εσαεί την απανταχού εργατική τάξη ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές της και κάθε αγνό άνθρωπο.
Και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί το βασικό κείμενο αναφοράς, «ευαγγέλιο» για την οργανωμένη, επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε μορφής εκμεταλλευτή και την κατάκτηση της εξουσίας.
Έχοντας αυτήν την πεποίθηση η Έλενα Πατρικίου, διατηρώντας τη συγκίνηση που ένιωσε διαβάζοντας στα νεανικά της χρόνια το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», με απόλυτο σεβασμό, χρησιμοποιώντας ατόφια τα δύο πρώτα κεφάλαια του έργου (παρέλειψε το αρκούντως φιλολογικό τρίτο μέρος), χωρίς ίχνος διασκευαστικής παρέμβασης αλλοίωση του μαρξικού λόγου, πιστεύοντας ότι αυτός διαθέτει αναπαραστατική εμβέλεια αλλά και ποιητικότητα (ασφαλώς ο μεγαλοφυής οραματιστής Μαρξ υπήρξε και ο «ποιητής» της κομμουνιστικής θεωρίας για την οικοδόμηση της κοινωνίας του Ανθρώπου), μέσα από σύνθεση στοιχείων του Μπρεχτ, του Πισκάτορ, του πολιτικού θεάτρου καμπαρέ, της μιμικής και του χοροθεάτρου αναπαρέστησε όσα λέει ο Μαρξ. «Εικονοποίησε» τα λόγια του για τη φεουδαρχική κοινωνία, για την προοδευτική στις απαρχές της αστική τάξη, την καπιταλιστική συσσώρευση του κεφαλαίου με τη βιομηχανοποίηση, τη μηχανοποιημένη εντατικοποίηση της εργασίας της εργατικής τάξης.
Την απάνθρωπη εκμετάλλευσή της και την αρπαγή της υπεραξίας που η εργατική τάξη παράγει και τη μόνη διέξοδο απελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Τους «εκμαυλιστές» της. Την οργανωμένη συνδικαλιστική, αλλά και επαναστατική κομματική πάλη της για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Συνεργάτες αυτού του καλοπροαίρετου, αλλά με αρκετές θεατρικού τύπου αδυναμίες (των καλλιτεχνικών συντελεστών και των ερμηνευτών) εγχειρήματος είναι οι Κάκια Σακελλαρίου (σκηνικό, κοστούμια), Γιώργος Κομπογιάννης (μελοποίηση και ζωντανή εκτέλεση στο πιάνο αποσπασμάτων του κειμένου), Πατρίσια Λάζου (χορογραφία), Θόδωρος Μαργκάς (φωτισμοί) και οι ηθοποιοί Χαρά Γαλενιανού, Ασαβντούρ Γουντικιάν, Μυρτώ Καμηλάκη, Γιάννης Κουφαλέξης, Πατρίσια Λάζου, Λεωνίδας Παπαβασιλάκης, Βιβή Πηνιώτη, Τάσος Σωτηράκης".
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου