Ενότητα με ποιους και ενάντια σε ποιους... (Του Γιώργη Αμπαζή)

ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ...

Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και του ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ στις 4/2 στις 10πμ στην είσοδο της Απλωταριάς

Μπροστά μας έχουμε άλλη μια μάχη, που στα πλαίσια του 3^ου μνημονίου που ψήφισαν πέρυσι 14 Αυγούστου 2015 η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Ετοιμάζονται σήμερα να βάλουν ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση.

Αυτό, αποτελεί «προαπαιτούμενο» για την αξιολόγηση ωστε να οδηγηθεί στην καπιταλιστική ανάκαμψη η οικονομία της Ελλάδας, πατώντας στις πλάτες των εργαζομένων. Αυτή είναι η συνταγή εντός της ΕΕ, του ΔΝΤ, για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. 

 

Η κοινωνική ασφάλιση είναι μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Βρίσκεται στο κέντρο της ζωής κάθε λαικής οικογένειας, αφού εξασφαλίζει προστασία και κάλυψη των αδυνάτων, περιέχει την ασφαλιστική και συνταξιοδοτική προστασία, την πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, το θεσμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις άδειες ανάπαυσης και τοκετού. 

 

Αυτές οι κατακτήσεις δεν χαρίστηκαν από καμιά κυβέρνηση , αλλά κερδίθηκαν μέσα από σκληρούς, αιματηρούς πραγματικά, αγώνες των εργαζομένων. Σήμερα, αποδεικνύεται πως ό,τι κερδήθηκε στα πλαίσια αυτού του συστήματος ήταν ιστορικά προσωρινό και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς…

Έχει σημασία λοιπόν για την εργατική τάξη να βγαίνουν συμπεράσματα. Πρώτα και κύρια, ποιοι χαιρέτησαν πρώτοι αυτό τον αντιασφαλιστικό νόμο- λαιμητόμο που έχει τις ευλογίες της τρόικας; Μα, φυσικά οι βιομήχανοι, εργοδοτικές οργανώσεις και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τα διάφορα δεκανίκια τους – «κόμματα μιας χρήσης»...

1. Υλοποιούν ένα πάγιο αίτημα των βιομηχάνων – εφοπλιστών – τραπεζιτών εδώ και χρόνια να τελειώσουν με την κοινωνική ασφάλιση και να μετατραπεί σε ατομική υπόθεση.
2. Υπηρετούν τμήματα του κεφαλαίου – ασφαλιστικές εταιρείες, μεγαλέμποροι υγείας, διαγνωστικά κέντρα, σε συνθήκες κρίσης, που καιροφυλακτούν σαν κοράκια να αρπάξουν τη λεία από την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος.
3. Οδηγούν στο τσάκισμα στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τους μισθούς , τις Σ.Σ.Ε., η επίθεση στο χρόνο εργασίας, στη μόνιμη σταθερή εργασία, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης , οδηγούν βίαια στη φτώχεια, την ανεργεία, την πιο φτηνή εργατική δύναμη χιλιάδες εργαζομένων, εππαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα της καπιταλιστικής κρίσης, μπροστά στα επιτεύγματα «της ελεύθερης οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας», «του τζόγου του χρηματιστηρίου» που συντρίβουν τις λαικές ανάγκες και καλεί τους εργαζομένους να πληρώσουν το μάρμαρο της κρίσης στη φορολογία, την ανεργία, το ασφαλιστικό παντού.

Ταυτόχρονα, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι μπορεί το σχέδιό της να βελτιωθεί, ότι σηκώνει συζήτηση, να στήσει ένα ψεύτικο καυγά εντυπώσεων με τα κόμματα του μνημονίου, ότι νοιάζονται για τα λαικά προβλήματα και θέλουν να σώσουν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί...

Το ταξικό, εργατικό κίνημα από την εποχή του Γιαννίτση (2001) με το αντιασφαλιστικό έκτρωμα ( επαγγελματικά ταμεία, μειώσεις – χειροτέρευση συντάξεων) που έφερε το νόμο Ρέπα του ΠΑΣΟΚ έχει ξεκαθαρίσει ότι κάθε αγώνας πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, στόχους, να αποκαλύπτει τις αιτίες και τους υπεύθυνους των προβλημάτων. Σε κάθε φάση οι εργαζόμενοι μέσα από τις συνελεύσεις, τα διοικητικά συμβούλια να αποφασίζουν και να επιλέγουν τις κατάλληλες μορφές πάλης που συσπειρώνουν και βοηθούν την κλιμάκωση του αγώνα. Έχουν πείρα ότι χρειαζόμαστε ένα κίνημα ταξικό, συνεπές και παντός καιρού στους κάθε λογής ελιγμούς της κυβέρνησης αλλά και στις κάθε λογής δυνάμεις συμβιβασμού μέσα στο ίδιο το κίνημα. Λογικές, που μια χαρά έπαιζαν τόσα χρόνια οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές, λογική που οδήγησε στην απαξίωση και την απογοήτευση, οδηγεί ακόμη και σήμερα στην έλλειψη εμπιστοσύνης του οργανωμένου αγώνα, στην απογοήτευση, στη λογική «όλοι ίδιοι είναι».

Έχουμε πια την εμπειρία, το ΠΑΜΕ, τα Σωματεία, οι Σύλλογοι οι εργαζόμενοι, που συσπειρώνονται σε αυτό, να αξιοποιήσουμε την πείρα του αγώνα. Μπορούμε να συμβάλλουμε ώστε να δυναμώσουν οι συνειδήσεις των εργατικών - λαικών δυνάμεων, ώστε να μην εγκλωβίζονται μέσα στα κανάλια κάθε λογής αντομνημονιακών, αντινεοφιλελεύθερων αγωνιστών, που διαλέγουν καλούς διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, που εναλλάσσονται στην εξουσία αφήνοντας άθικτη την αντιλαϊκή πολιτική, που παραμένει η ίδια. 

 

Από την εποχή του κινήματος της πλατείας που Χρυσαυγίτες μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σημερινούς «αριστερούς» της γραβάτας, τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιούνταν η λαϊκή δυσαρέσκεια, η οργή, η λαϊκή αγανάκτηση για να σπρώξουν τις όποιες αντιδράσεις σε αδιέξοδες λογικές, είτε και για να δημιουργήσουν κλίμα στήριξης της πολιτικής της «νέας αριστερής κυβέρνησης που διαπραγματεύεται σκληρά». Το ΠΑΜΕ προειδοποιούσε έγκαιρα και κόντρα στο ρεύμα, ότι αυτοί οι αγώνες ήταν εντός των τειχών, δεν ξέφευγαν από τα όρια του συστήματος με συνθήματα ποδοσφαιρικού ή νεοφασιστικού επιπέδου ( από Αργεντινή στο ελικόπτερο μέχρι όλοι κλέφτες είναι , να καεί η Βουλή...) ώστε η εκμετάλλευση των εργαζομένων, τα όσια και τα ιερά του κέρδους, ο καπιταλισμός, η ελευθερία της ζούγκλας της αγοράς, κι ο παράδεισος της ΕΕ να μένουν αλώβητα και ανέπαφα στο απυρόβλητο.

Οι αγώνες είναι πολιτικοποιημένοι, σχετίζονται με νόμους που κάποια κόμματα και βουλευτές ψηφίζουν στη Βουλή. Μέση λύση δεν υπάρχει. 

 

Όταν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στήριζαν εδώ και χρόνια τα αντιλαικά μέτρα και τα μνημόνια, αναλαμβάνοντας με τα στελέχη τους και βουλευτικές θέσεις (Πρωτόπαπας, Κουτρουμάνης κλπ) αντικειμενικά, άφησαν απροετοίμαστο το εργατικό κίνημα μπροστά στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κρίσης. Έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον εκφυλισμό των αγώνων, στην αποδιοργάνωση του κινήματος, στο να ακούν οι νέοι «συνδικαλιστής» και το μυαλό τους να πηγαίνει στην ψευτιά, την ιδιοτέλεια, τηιν πολιτική καριέρα και όχι στην ταξική μάχη που οργανωμένα πρέπει να δώσουν για τη σύγκρουση και την ανατροπή αυτής της οικονομίας. Όταν η ΓΣΕΕ στήριζε στο δημοψήφισμα το ΝΑΙ στην ΕΕ που περιέχει τα μνημονιακά μέτρα, όταν στην τελευταία συνεδρίαση της ΓΣΕΕ ο πρόεδρός της αγωνιούσε «πότε η Ελλάδα θα γίνει κανονική χώρα να βγει στις αγορές...» τότε για το συνεπές εργατικό κίνημα η μόνη επιλογή είναι η απόρριψη αυτής της επιζήμιας για τα συμφέροντά του γραμμής. 

 

Εδώ και 120 χρόνια στο εργατικό κίνημα υπάρχουν δύο γραμμές: ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που στήριζε τους εκάστοτε διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος και βοηθούσε να περάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπονόμευε τους αγώνες ενώ το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα μάτωνε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις , στις συνεδριάσεις , τα συλλαλητήρια για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με στόχο το σοσιαλισμό. Αυτή η γραμμή εκφράζεται φανερά ή κρυφά, συγκαλυμμένα ή ανοικτά παντού, ιδιαίτερα σήμερα που η αστική εξουσία στην Ελλάδα έχει ανάγκη από το να σταματήσει στη γέννησή του ο αγώνας ενάντια στη λαίλαπα του ασφαλιστικού. Γι’αυτό και όταν οι εργαζόμενοι ακούνε τη λέξη «ενότητα» ή «όλοι μαζί», πρέπει αμέσως να διερωτώνται: ΜΕ ΠΟΙΑ ΓΡΑΜΜΗ και ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΠΟΙΟΥ;

Το ΠΑΜΕ έχει ξεκάθαρη θέση.

Το σχέδιο της κυβέρνησης δεν διορθώνεται, δε βελτιώνεται. Όσα παζάρια και αν κάνουν οι καλοί διαπραγματευτές του ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα , την εργοδοσία και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ ή συντεχνιακή ηγεσία των επιστημονικών φορέων. Το ΠΑΜΕ δε διαλέγει όρους σφαγής.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την εμπειρία της κινητοποίησης του Μάρτη 2015 ενάντια στην αύξηση του ΦΠΑ στην πλατεία στη Χίο. Τι κατάληξη είχε εκείνος ο αγώνας ή τι προοπτική; Πώς μπήκαν οι βάσεις με αφορμή το ΦΠΑ για το σύνολο των αναγκών των εργαζομένων, για την κλιμάκωση των αγώνων ενάντια σε αυτές τις πολιτικές; Εκεί, όπου «όλοι μαζί» φωνάζαμε χωρίς να αναδεικνύεται η συνολικότερη στόχευση του αγώνα ενάντια στο ίδιο σύστημα; Επικράτησε η επιζήμια λογική «ενότητα στο πρόβλημα», λες και το ΦΠΑ είναι το μόνο πρόβλημα απομονωμένο από το σύνολο των λαϊκών αναγκών, των αιτιών τους. Αυτή ακριβώς λοιπόν η λογική οδήγησε ώστε συνεπείς εργαζόμενοι να παλεύουν πλάι – πλάι με μερίδα του Εργατικού Κέντρου και του Εμπορικού Συλλόγου Χίου, που για τους δικούς τους λόγους αντιδρούσαν στην αύξηση του ΦΠΑ χωρίς όμως να το συνδέουν με το γενικότερο ζήτημα της οικονομίας της κρίσης, των ανταγωνισμών, του κέρδους, της ΕΕ και του δρόμου ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο. Έφθασαν στο σημείο να υπερασπιστούν τον «αγωνιστή» βουλευτή της ΝΔ, του έδωσαν το λόγο στο όνομα της «δημοκρατίας». Εκείνου, που ύστερα ψήφισε το μνημόνιο στη Βουλή που περιέχει όλα όσα τους γονατίζουν. Το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ δε θα γίνει νεροκουβαλητής κανενός μαζί με βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο δεν θα γίνει θερμοκήπιο για αυταπάτες. Το στένεμα στα αιτήματα, η στοίχησε με δυνάμεις που δεν αμφισβητούν το σύνολο αυτής της πολιτικής, η έλλειψη συμμαχιών που πατάνε σε μια εναλλακτική πρόταση για το λαό ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους είναι η βάση για το τσάκισμα του κινήματος, για τη μοιρολατρία, την απογοήτευση. Εμείς έχουμε καθαρή τη συνείδησή μας. 

 

Δε γεμίσαμε πλατείες «όλοι μαζί» για να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει η ΝΔ και μετά ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και μετά ο Τσίπρας, ούτε στοιχηθήκαμε πίσω από καλούς αριστερούς διαπραγματευτές, ούτε φωνάζαμε όχι στο κάλπικο δημοψήφιασμα του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ΝΑΙ σε 8 ώρες. Άλλωστε εκεί χώρεσαν οι πάντες, μέχρι και η Χρυσή Αυγή. Γι’αυτό και οι κινήσεις αυτές αγκαλιάστηκαν από ΜΜΕ ως «νέες» και «ελπιδοφόρες», προβλήθηκαν και διαφημίστηκαν ως η καλύτερη εναλλακτική ενσωμάτωσης.

Τέτοιοι αγώνες οδηγούν στο συμβιβασμό, την απογοήτευση, την υποταγή, στην αποστράτευση, στον καναπέ, στο «τίποτα δε γίνεται», απογοητεύοντας χιλιάδες αγωνιστές, αφού ήταν ένα κίνημα κομμένο και ραμμένο, εγκλωβισμένο στα όρια της πιο καλής διαχείρισης του καπιταλισμού, εντός της καλής ΕΕ, εντός ευρώ, εντός κερδοφορίας , ανταγωνιστικότητας και ελεύθερης οικονομίας της αγοράς όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό...

Αγώνες «εντός ορίων» όπου όλοι οι καλοί χωράνε με «κινήματα» που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν, επιτροπές και πρωτοβουλίες μιας χρήσης, ώστε να συνεχιστεί ο αντιλαϊκός μύλος, να αλέθει τις λαικές ανάγκες για δουλειά, ασφάλιση , ΣΣΕ, 8 ωρο, υγεία, παιδεία, σπίτι, ρεύμα διακοπές, διασκέδαση, ό,τι λείπει σήμερα σε κάθε νοικοκυριό.

Όταν η σημερινή διοίκηση του ΕΚΧ συντάσσεται πίσω από τη ΓΣΕΕ, απορρίπτει την πρόταση των μελών της Εργατικής Ενότητας για συντονισμό κι οργάνωση της απεργίας στις 4 Φλεβάρη . στήνει διασπαστικό σωματείο στους Ιδιωτικούς Υπαλλήλους, ξεθάβει σωματείο συνταξιούχων ΙΚΑ που βρίσκεται 15 χρόνια ανενεργό διατηρεί μελος διοίκησης Διευθυντή παραρτήματος τράπεζας, ξεκοκκαλίζει τα προγράμματα του ΙΝΕ- ΓΣΕΕ που λειτουργεί στη Χίο και χρησιμοποιεί ως εκλογική πελατεία τους άνεργους , τότε καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει με συμβιβασμένους εργατοπατέρες που ανεβοκατεβαίνουν σε βουλευτικά γραφεία για να δώσουν ψηφίσματα αιτημάτων και να πάρουν σύπνοια και κοροιδία. 

 

Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει ευθύνες και στη Χίο από την εποχή της ΠΑΣΚΕπου τώρα μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ ότι σωματείο ελέγχει το οδήγησε στον εκφυλισμό, την αδράνεια και τον παροπλισμό (ΣΕΣΝΟΧ, ΟΤΑ, ΕΛΜΕ ΧΙΟΥ).

Το ΠΑΜΕ δεν είναι ούτε αλάθητο ούτε μόνο του , ούτε αγκυλωμένο σε ιδεολογικές καθαρότητες. Ζυμώνει τις απόψεις του, αντιπαρατίθεται, προτείνει, αγωνίζεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς και καλεί τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους νέους, τους άνεργους να μην ξαναπέσουν στην παγίδα των αγώνων του «όλοι μαζί εντός των τειχών» και με την ΕΕ και ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, και με τους καλούς διαχειριστές του καπιταλισμού και με την ανάπτυξη, γιατί η πολιτική του διαίρει και βασίλευε θα τους αλέσει σύντομα και θα τους οδηγήσει στο περιθώριο της απογοήτευσης. Γι’ αυτή του ακριβώς τη δράση συκοφαντείται ως δήθεν «διασπαστικό». Γιατί στο ερώτημα: «Με ποιους ενάντια σε ποιον», απαντά: «Με το λαό σε συμμαχία ενάντια στο κεφάλαιο, το σύστημά του και τα πρωτοπαλίκαρά του στο εργατικό κίνημα» και όχι «Με όλους, τυχοδιωκτικά, για ψευτοδιάλογο με το κεφάλαιο, για την καπιταλιστική ανάκαμψη, για τάχα αριστερές διαπραγματεύσεις και συνεναίσεις».

Ο λαός έχει τη δύναμη αρκεί να είναι ταξικά αποφασισμένος, οργανωμένος και προσανατολισμένος.

Η απεργία είναι σκληρή σύγκρουση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και το κράτος των μονοπωλίων. Απεργία δε γίνεται με αποφάσεις δια περιφοράς, χωρίς πλαίσιο ενιαίων αιτημάτων «πάρτε πίσω το νόμο», δημόσια δωρεάν καθολική ασφάλιση για όλους υποχρεωτική, κατώτερη σύνταξη 600 ευρώ, επαναφορά ΣΣΕ, κατώτερος μισθός 751 ευρώ, σύνταξη στα 60 χρόνια για τους άντρες στα 55 για τις γυναίκες. Χωρίς το ουσιαστικό σύνθημα δώστε πίσω τα κλεμμένα από τις τράπεζες , το τζόγο του χρηματιστηρίουτα, τα ομόλογα, το PSI, να πληρώσουν όσα χρωστούν εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες. 

 

Κι όσοι λένε ότι αυτά δε γίνονται είναι γιατί συστοιχίζονται γύρω από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, τους διαπραγματευτές με την τρόικα, την ΕΕ, το ΔΝΤ, έμαθαν να ζουν με το κεφάλι σκυμένο.

Το ΠΑΜΕ καλεί κάθε εργαζόμενο που θέλει να ζει με αξιοπρέπεια , με σύγχρονα δικαιώματα, που έμαθε ιστορία από τις κατακτήσεις του λαικού κινήματος και ότι η κοινωνική ασφάλιση εφαρμόστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920 στις σοσιαλιστικές χώρες, ότι κανένας αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες, χωρίς ταξική σύγκρουση, χωρίς οργάνωση, περιφρούρηση, προχωρημένα αιτήματα προόδου και όχι συντηρητικής οπισθοδρόμησης , με αντικαπιταλιστικό αγώνα και όχι αντινεοφιλελεύθερο, με το κεφάλι ψηλά σε μια χώρα που έχει και παράγει πλούτο και τον καρπώνεται μια χούφτα πλουτοκράτες.

Με όλες μας τις δυνάμεις για την απεργία στις 4 Φλεβάρη, αγρότες, ΕΒΕ, εργάτες, άνεργοι, χωρίς παζάρια για να μας δώσουν τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι, αλλά ολόκληρη την πίτα που δικαιούμαστε.

Γιατί εμείς δεν παλεύουμε για να αλλάξουμε διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος από τον Τσίπρα στο Μητσοτάκη, αλλά για να αλλάξουμε τάξη στην εξουσία. Γι’ αυτό κάθε εργαζόμενος έχει αντικειμενικό συμφέρον να συναντηθεί με το ΠΑΜΕ στο Σωματείο, το χώρο δουλειάς. Να πάρει μέρος στον αγώνα, με γνώμη, προσφορά, τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις του. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που η ίδια η ζωή μπορεί να φωτίσει το μέλλον των μεγάλων εργατικών και λαϊκών νικηφόρων αγώνων.

Το ΠΑΜΕ σας καλεί όλους στην είσοδο της Απλωταριάς γιατί ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ. 

 

ΓΙΩΡΓΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ του ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ