"ΦΙΛΕ ΤΑΚΗ" του Μάνου Δούκα*

Φίλε Τάκη,

Το όνομα θα μπορούσε να ήταν και τυχαίο και το σχόλιο να αφορά σε κάθε φίλο αριστερό και «κομμουνιστογεννή» ψηφοφόρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Έριξες φίλε το τσιτάτο σου όπως περνούσα. Και δεν είχα τότε ώρα να τα πούμε. Αλλά έχω τώρα. Μου είπες λοιπόν: «Παλιά λέγαμε ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός. Τώρα λέτε ένας είναι ο εχθρός ο Συνασπισμός».

Κατ΄ αρχήν εμείς (στο ΚΚΕ) δε χωρίζουμε το χρόνο σε «παλιά» και σε «τώρα». Ότι λέγαμε σαν κόμμα τότε, το λέμε και τώρα. Λέγαμε πάντα ότι ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός. Και τώρα το λέμε. Και βέβαια έχουμε επιβεβαιωθεί πανηγυρικά. Ιδιαίτερα ανάμεσα στα τελευταία χρόνια που πέρασαν από το «τότε» μέχρι το «τώρα».

Γιατί και «τότε» κάποιοι «ανανεωτές», μας έλεγαν ότι «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Θυμάσαι; Λέγαμε και τότε ότι τι λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού ή η ΕΑΡ είναι εχθροί του λαϊκού κινήματος γιατί σπέρνουν αυταπάτες, σύγχυση και συμβιβασμό. Και τώρα το ίδιο λέμε για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για να δούμε λοιπόν την ουσία.

1. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΚΙ Ο ΣΥΝ ΕΧΘΡΟΙ;

Κοίταξέ το λίγο «αλλιώς». Εσύ ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις.

α. Αν ο αρχηγός ενός κόμματος δήλωνε ότι: «ο μόνος τρόπος για να γίνει η ενότητα της αριστεράς είναι να ηττηθεί το ΚΚΕ και η πολιτική του». «Η ηγεσία του ΚΚΕ χρειάζεται ψυχανάλυση» (την ίδια μέρα που ο Καρατζαφέρης δήλωνε ότι η ψηφοφόροι του ΚΚΕ χρειάζονται ψυχίατρο). «Οι ηγέτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ ήταν όργανα της Μόσχας». «Ο Τσε Γκεβάρα ήταν τυχοδιώκτης». Εσύ θα έλεγες ότι αυτό το κόμμα είναι φιλικό προς το ΚΚΕ; Όλα αυτά είναι φράσεις του αρχηγού σας.

β. Αν η ηγεσία ενός κόμματος κι η εφημερίδα του έπαιρνε συστηματικά μέρος σε κάθε αντικομουνιστική επίθεση που ξεκινά το ΠΑΣΟΚ με τη σύμπραξη του ΛΑΟΣ (Γερμανός, οικονομικά του ΚΚΕ κλπ), θα έλεγες ότι μπορούμε να έχουμε με αυτό το κόμμα καλές σχέσεις; Για το κόμμα σου μιλώ και για την «ΑΥΓΗ»

γ. Αν ένα κόμμα έπαιζε το ρόλο του πολιορκητικού κριού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου με την υποστήριξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οργάνωσε την ανατροπή των κομμουνιστών δημάρχων σε μια σειρά δήμους (Καισαριανή, Πετρούπολη κλπ), θα έλεγες ότι αυτό το κόμμα αγωνίζεται για την…. «ενότητα της αριστεράς»; Για το κόμμα που στηρίζεις λέω.

δ. Ή μήπως δε ξέρεις ότι το κόμμα σου στηρίζει με νύχια και με δόντια την πουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, απέναντι στην έμπρακτη κριτική που της ασκεί το Π.Α.ΜΕ; Ότι συμμετέχει σε όλες τις αποφάσεις των συμβιβασμένων συνδικαλιστών του δικομματισμού (Πανεπιστήμιο ΓΣΣΕ, σύμβαση για 1 ευρώ τη μέρα, συμμετοχή σε στημένους διάλογους, κλπ), σε αντίθεση με την εργατική τάξη που μέσα από το Π.Α.ΜΕ παλεύει να ξεφορτωθεί αυτούς τους εργατοπατέρες της εργοδοσίας.

ε. Μη μου πεις ότι δεν έμαθες ποτέ ότι στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά συνεργάστηκαν οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να αποκλειστεί το Π.Α.ΜΕ που ήταν πρώτη δύναμη από τη θέση του προέδρου; Μη μου πεις ότι δε ξέρεις ότι οι συνδικαλιστές «σας» στην ΠΟΕ-ΟΤΑ έβαλαν πλάτη για να αποκλειστούν οι δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ από τη συγκρότηση προεδρείου; Μη μου πεις ότι δε ξέρεις ότι σε μια σειρά από ομοσπονδίες, σωματεία και εργατικά κέντρα, «κατεβάζετε» ψηφοδέλτιο μαζί με τη ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, προκειμένου να αποκλειστεί το Π.Α.ΜΕ;

Εμείς δε «παραπονιόμαστε» που κάνετε όλα αυτά. Τα εξηγούμε. Αυτός ήταν πάντα ο ρόλος του οπορτουνισμού. Ο ρόλος που του έχει ανατεθεί από το σύστημα. Καλά κάνετε λοιπόν και τα κάνετε αυτά. Εσείς γιατί κλαψουρίζετε που σας αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς του κόμματος και του κινήματος; Έτσι σας βλέπουμε. Έτσι λειτουργεί η πολιτική και η τακτική της ηγεσίας σας. Δεν αγαπιόμαστε. Τι να γίνει;

2. Ο ΣΥΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΚΕ.

Έτσι το βλέπω εγώ. Την ώρα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον εργαζόμενο. Ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Την ώρα του αδυσώπητου ταξικού πολέμου που εξελίσσεται κάθε μέρα παντού στη χώρα μας και στον πλανήτη. Εκείνη την ώρα ο καθένας διαλέγει «με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει». Όποιος κάθεται στη μέση είναι εμπόδιο. Όποιος πάει να μοιράσει τη διαφορά ανάμεσα στο θύμα και το θύτη, είναι συνένοχος με το θύτη. (Θυμήσου τι έλεγε ο ΣΥΝ για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία).

Όποιος σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί αυτό το σύστημα να αλλάξει από τα μέσα, όποιος σπέρνει τη λογική του εφικτού και του ρεαλισμού, είναι συνεταίρος αυτών που διακηρύσσουν την οριστική νίκη του καπιταλισμού, το τέλος της ιστορίας και την αιώνια κυριαρχία αυτού του βάρβαρου συστήματος. Άλλωστε δε χρειάζεται να το παίρνετε προσωπικά. Στην ιστορία του εργατικού κινήματος, πάντα υπήρξαν αυτοί που «την είδαν προσαρμογή».

Αυτοί που κουράστηκαν να αγωνίζονται για ιδανικά και όνειρα που ίσως και να μη ζούσαν οι ίδιοι ποτέ, και αποφάσισαν να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την προσωπική καθημερινότητά τους. Αυτοί που αντικατέστησαν τη συλλογικότητα από την «προσωπική ικανότητα» και την καρέκλα. Ξέρεις ποιους λέω. Μη κατηγορείς όμως όλους αυτούς. Δεν είναι «κακά παιδιά».

«Κακή» είναι η πολιτική που υιοθέτησαν σαν κόμμα και που εσύ μαζί με άλλους στηρίζεις ακόμα. Αυτά τα «φρούτα» που κατηγορείς, κάποιο δέντρο τα βγάζει. Κι αυτό το δέντρο εσύ το ποτίζεις. Είναι η πολιτική του ρεαλισμού και του συμβιβασμού. Είναι η πολιτική που τους επιτρέπει να συμφωνούν με τις κύριες επιλογές της άρχουσας τάξης (π.χ. ΕΕ, Μάαστριχ, κλπ) κι από την άλλη να λες ότι είσαι και «αντικαπιταλιστής». Είναι η πολιτική που επιτρέπει στο σύστημα να σας θεωρεί (ως κόμμα) σαν εναλλακτική λύση και να σας εμπλέκει σε κάθε λογής σενάρια διπολισμού.
Αυτή η πολιτική που κάνει το σύστημα να μην ανησυχεί και να σας σπρώχνει με νύχια και με δόντια μέσω του τύπου, των τηλεοράσεων, των εταιρειών δημοσκοπήσεων κλπ.

Εμείς Τάκη έχουμε μια πιο σοβαρή πολιτική δουλειά από το να ασχολιόμαστε με το ΣΥΝ. Έχουμε να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ΄ τα δεσμά της. Σε αυτή την πάλη το κόμμα που στηρίζεις αποτελεί σοβαρό εμπόδιο. Άρα θα δέχεται την κριτική και την πολεμική μας γιατί ταυτίζεται κάθε μέρα στη δράση του με τον αντίπαλο.

3. ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΦΑΝΕΡΑ.

Οι διαφορές είναι πολιτικές. Άρα και η συζήτηση μπορεί και πρέπει να είναι μόνο πολιτική. Κι εμείς αυτό κάνουμε. Καθαρά και δημόσια ασκούμε την κριτική μας στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς γιατί κλαψουρίζετε; Γιατί αποφεύγετε την συζήτηση επί της ουσίας και την πάτε πότε στη «λύπηση» και πότε στη μόδα και στα γκάλοπ;
Γιατί ποτέ δε μπορεί κάποιος από εσάς να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά; Γιατί τα επιχειρήματα που μας εκτοξεύετε είναι ταμπέλες όπως «δογματικοί», «απομονωμένοι» κ.α.; Για αποδείξτε τα αυτά.

Στο κάτω κάτω αυτά που γράφω είναι η γνώμη μου. Για να την αλλάξω χρειάζεται κάποιος να με πείσει με πολιτικά επιχειρήματα κι όχι με κλάψες, με φήμες και με ψίθυρους.
Γιατί Τάκη μου αυτή η «στροφή στο ρεαλισμό του σήμερα» προϋποθέτει απομάκρυνση από κάθε ιδεολογική ή και πολιτική αναφορά. Δεν είναι ανικανότητα της ηγεσίας σας. Είναι πολιτικός ρόλος.

Αν σε ρωτήσω: «Εσύ σαν μέλος του ΣΥΝ σε πια ιδεολογία θεωρείς ότι ανήκεις»;
Τι θα πεις; Και πως θα το στηρίξεις αυτό που σου βγαίνει εσένα προσωπικά να πεις, όταν βλέπεις ότι ολόκληρη η πολιτική του κόμματος που στηρίζεις είναι σοσιαλδημοκρατική; Πώς να πεις τη λέξη που σου έρχεται στο στόμα, όταν είναι μια λέξη που δε σηκώνει ούτε «περίπου», ούτε «σχεδόν», ούτε «δήθεν». Ή είσαι ή όχι.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των κομμάτων μας. Εσείς παριστάνετε πάντα κάτι. Όποτε σας συμφέρει το «καλό ΠΑΣΟΚ» κι όποτε σας συμφέρει παριστάνετε «περίπου κάτι σαν ΚΚΕ».
Εμείς έχουμε μια πολιτική κι αυτή υπηρετούμε. Κι ο κόσμος κρίνει την πολιτική μας κι όχι την επικοινωνιακή μας ικανότητα. Δεν είμαστε κι ούτε πρόκειται να γίνουμε μόδα, γιατί τις μόδες τις καθορίζει το κυρίαρχο σύστημα.

Δε λέω ότι δεν σε θεωρώ αριστερό εσένα ή και όλους τους συντρόφους που έχουν μείνει στο ΣΥΝ. Αλλά τη λέξη αριστερά άλλοι τη βλέπουν σαν λάστιχο (αριστερός είναι κι ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, ο Κλίντον κι ο Ομπάμα) κι άλλοι τη βλέπουν όπως εγώ: Η λέξη αριστερά ήταν μια εφεύρεση των κομμουνιστών τον καιρό της παρανομίας για να παίρνουν μέρος στην πολιτική του τόπου.
Θεωρώ όμως ότι κάποια στιγμή ξεγελαστήκατε από τις «σειρήνες των καιρών» κι εσείς μείνατε πίσω κι ακόμα πιάνεστε από συνήθειες και προσωπολατρίες και ψάχνετε να βρείτε αριστερή πολιτική μέσα στο ΣΥΝ.
Πόσο καιρό ακόμα θα ψάχνετε; Πάρτε το απόφαση και κάντε το βήμα. Δε χρειάζονται ούτε δισταγμοί, ούτε τύψεις. Είναι απελευθέρωση αυτό το βήμα.

Υ.Γ. Χαίρετε σύντροφοι του blog Aristera sti Mitilini. Καλή αρχή. Κι ότι θέλετε εδώ είμαστε. Μέσω του Μ.Ζ. θα σας παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

.......................................................................................................................................
* Ο Μάνος Κ. Δούκας είναι μαθηματικός, μέλος του Γεν. Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, της Ελεγκτικής Επιτροπής ΟΛΜΕ μέλος του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών καθώς και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στο Νομό Λέσβου.