Όπως σημειώνει ο ΣΕΒ, «μια ευνοϊκή συμφωνία της Ελλάδας με τους διεθνείς δανειστές της για το δημόσιο χρέος (...) θα αφαιρούσε κάθε είδος σκεπτικισμού απέναντι στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, θα αναβάθμιζε τη θέση της χώρας έναντι των διεθνών αγορών κεφαλαίου και θα καθιστούσε την ελληνική οικονομία ελκυστική στους επενδυτές», ενώ «μια τέτοια εξέλιξη είναι προς το συμφέρον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος συνολικά».
Η θέση αυτή προβλήθηκε από μερίδα του Τύπου ως «προσέγγιση με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ», με την υποσημείωση ότι «αυτό που δεν τόλμησε να διεκδικήσει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου από τους δανειστές (...) το ζήτησαν ανοιχτά χτες (...) οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες».
Στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει το «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»...
Από τη σκοπιά των συμφερόντων τους, οι βιομήχανοι και οι άλλες μερίδες της πλουτοκρατίας έχουν κάθε λόγο να ζητάνε αναδιάρθρωση του χρέους, για τους λόγους που εξηγεί ο ΣΕΒ στην επιστολή του.
Στην πραγματικότητα, μια αναδιάρθρωση του χρέους, με «κούρεμα» ή άλλον τρόπο, θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη που επιζητά το κεφάλαιο, καθώς θα διευκολύνει το δανεισμό από τις διεθνείς αγορές του χρήματος, ενώ η μείωση των ποσών που διοχετεύονται στην εξυπηρέτηση του χρέους από τον κρατικό προϋπολογισμό μπορεί να μεταφραστεί σε περισσότερο χρήμα, φοροαπαλλαγές και προνόμια για το κεφάλαιο.
Τι σχέση έχουν, όμως, όλα αυτά με το συμφέρον του λαού; Κανένα απολύτως! Ο ΣΕΒ, η σημερινή κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δε ζητάνε να μειωθεί το χρέος για να αυξήσουν τους μισθούς, να βελτιώσουν τις παροχές Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, να μειώσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να μειώσουν δραστικά τη φορολογία για το λαό.
Αντίθετα, ζητάνε διευθέτηση του χρέους για να μπορεί αυτό να πληρωθεί και για να διευκολυνθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία όμως ο ΣΕΒ, στην ίδια επιστολή προς την Κομισιόν, θέτει και τις εξής -ανάμεσα σε άλλες- προϋποθέσεις: «Να συνεχισθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (που) θα επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και να προσελκύσουν επενδύσεις».
Λίγους μήνες πριν, στα μέσα Νοέμβρη, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας είχε εξειδικεύσει αυτές τις «αναδιαρθρώσεις», καταθέτοντας τα παρακάτω βασικά αιτήματα: Επαναφορά του προγράμματος 100% επιδότησης των εργοδοτικών εισφορών, εργασία έκτης μέρας σε επιχειρήσεις πενθήμερης απασχόλησης και αύξηση της ετήσιας βάσης υπερωριακής απασχόλησης στη βιομηχανία σε 120 ώρες.
Επίσης, «εκσυγχρονισμό» του συνδικαλιστικού νόμου, διατήρηση του «δικαιώματος» ανεργίας για εποχικούς απασχολούμενους με πρόσληψη μικρότερη των δύο μηνών.
Να, λοιπόν, ποιο είναι το «νήμα» που συνδέει την αναδιάρθρωση του χρέους (άσχετα με το πώς θα γίνει), την καπιταλιστική ανάπτυξη και τη συνέχιση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Σε αυτά τα τρία ζητήματα συναντιούνται ο ΣΕΒ, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα για το μείγμα της διαχείρισης. Άρα, όταν ο λαός ακούει ότι «ο ΣΕΒ προσεγγίζει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ» θα πρέπει να σκέφτεται: Δείξε μου τους «φίλους» αυτού που «παριστάνει τον φίλο» σου, για να σου πω ποιος είναι... Πολύ περισσότερο αν αυτοί οι «φίλοι» είναι ο αντίπαλός σου!
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 17 Γενάρη 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου